Deze week vroeg een vriendin aan mij ‘Hoe was Frankrijk?’ Mijn antwoord luidde ‘Zwaar, mooi, lief, leuk, gezellig, gelachen, dronken geweest, twee keer, teckel fritsie uitgelaten, gewandeld, gehiked, gelachen, gehuild.’
Vierde keer
Dit jaar was het alweer de 4e keer dat ik aanwezig was bij de Tour du ALS. Het sportieve evenement waarbij honderden deelnemers de Mont Ventoux in Frankrijk bedwingen. Wielrennend, hardlopend of wandelend. En natuurlijk geld ophalen voor de nog steeds ongeneeslijke ziekte ALS, want daar draait het allemaal om.
De 1ste keer dat ik aanwezig was, was een zeer spontane actie. Terugrijdend vanuit Spanje naar huis zijn we gaan kijken bij de TDA en dan ook maar meteen fotograferen. En tja, de TDA raakt je. De Mont Ventoux raakt je. Het familie gevoel raakt je. Alles er omheen raakt je.
Die berg
Dus de jaren daarna ben ik terug gekeerd als deelnemer om wandelend die kale berg te bedwingen. En ieder jaar is er wel ‘wat’ met die berg aan de hand. Mijn eerste jaar als deelnemer was het bijna te warm. Het tweede jaar werd er een alternatieve route gelopen omdat de berg te gevaarlijk was vanwege het noodweer. En dit jaar……dit jaar ging het ook niet zonder slag of stoot.
Wel of niet naar de top
Dit jaar begon de Tour in Malaucene. Vandaar uit, via plateau Liotard, helemaal naar de top van de Mont Ventoux. Een tocht van ca 21 kilometer met een stijgingspercentage van gemiddeld 10%. In de ochtend, bij de start, hoorde we dat de top gesloten was vanwege windkracht 7 a 8 en temperatuur van op dat moment -3. Je stelt je dus mentaal in ’tot plateau Liotard’. Op het moment dat wij ongeveer 3 kilometer van het plateau af waren krijgen wij van de motards te horen dat we wel naar de top konden omdat deze was open gesteld. Jippie, nog eens 6 kilometer erbij!
Omkeren
Eerst maar even wat eten en drinken bij Liotard en dan hup, die laatste 6 ook nog even weg kauwen. Hoewel de zon scheen ging het steeds harder waaien en de lucht werd wat grimmiger. Zo’n 1,5 kilometer van de top af zei een motard tegen ons ‘je kan beter omkeren en je laten oppikken door een pendelbus want ze gaan de top sluiten wegens rukwinden en kou’. Mijn man en ik keken elkaar eens aan en wij hadden allebei van ‘no way’, nu gaan we door ook! Ik kan je vertellen, dat viel niet mee. Het was zwaar. De wind trok echt aan en het werd steeds kouder. 1,5 kilometer op vlak terrein is goed te doen maar dit, nee, dit veel echt tegen! Maar de beloning was groot, teamleider Conny zat ons boven nog steeds op te wachten hoewel iedereen alles aan het afbreken was. Wij hebben het gehaald! (tekst gaat verder onder foto’s)
Een dag later
De laatste (kilo) meters voelde ik voornamelijk mijn kuiten/knieholtes en zat ik er mentaal een beetje doorheen (rotberg ook) maar de volgende dag…….viel het ons eigenlijk best mee. We hadden geen spierpijn en waren ook niet (extreem) moe ofzo. In de ochtend hebben we even wat gerelaxed in de zon en in de middag hebben we gewoon weer een wandeling van 8 km gemaakt.
Hier TDA 2019 in het kort
– Goed gezelschap
– Veel gelachen
– Lekker gegeten
– Te veel gedronken
– Naar de top van de MvT gewandeld
– Gehiked in de Gorges
– Fritsie uitgelaten
– Ge-BBQ-ed
– Uit eten geweest
– Emo-moment bij Simpson monument
– Zeven keer gezamenlijk ontbeten
– Flinstone auto gehuurd
– Nog eens drie keer naar de top van MvT geweest
– Pizza gegeten op plateau Reynard
– Tussentoetje als lunch gegeten
– In een vissenkom gezeten
– Totaal 45 km gewandeld in drie dagen
– Geen spierpijn of blaren gehad
– Had ik al veel gelachen gezegd
– Heerlijk genoten van een fantastische groep mensen