Wanneer ik dit schrijf hebben we net eerste kerstdag achter de rug. Deze dag hebben we gezellig met de familie gevierd rond de tafel. Een dag waarop ik stil sta bij wat er het afgelopen jaar is gebeurd en wat zijn ‘de plannen’ voor komende jaar.
Als ik één ding heb geleerd in 2015 is dat er (bijna) niets valt te plannen. Het leven gaat soms met je op de loop. En dan gaat het erom hoe veerkrachtig je bent.
Boek over ALS
In 2013 ben ik bij een werkgever begonnen voor drie dagen in de week als marketing-communicatie medewerker. Zo kon ik fijn alles combineren met mijn fotografie. Enerzijds was ik verzekerd van een vast maandelijks inkomen, anderzijds kon ik met mijn fotografie doen en laten wat ik wil. Oftewel, alleen dat doen waar mijn hart naar uit ging.. Eind 2013 ben ik dan ook met een project begonnen om een boek te maken over, voor en door mensen met de vreselijke ziekte ALS. Samen met 24 andere fotografen hebben we het leven van 30 mensen met de diagnose ALS vastgelegd. Op 21 maart 2015 heb ik dit boek mogen overhandigen aan mijn ouders. Mijn vader had op dat moment al ruim 4 jaar ALS.
Niet voorzien
Omdat ik toch dat vaste inkomen had heb ik in 2015 tijd genomen voor het afronden van mijn boek en voor familie. Dus ik ben niet actief op zoek gegaan naar fotografie opdrachten. Nu ben ik ‘niet van gisteren’ dus ik zag wel iets aan komen maar wat ik hoorde begin januari 2015 dat had ik niet verwacht; mijn werkgever had tussen kerst en nieuwjaar zijn bedrijf verkocht! Nu snap ik al zijn redenen wel maar het betekende voor mij dat ik een andere werkgever kreeg. Gelukkig. Dat dan weer wel. Ik ging dus van 1 collega naar tig collega’s. Half 2015 kwam ook de nieuwe werkgever weer met nieuws. Hij had nog een ander bedrijf aangekocht en daar kwam personeel uit en ik……..ik was diegene met het kortste dienstverband. Nope. Dat had ik zeker niet voorzien. Met ingang van januari 2016 ben ik dan ook officieel zonder vast inkomen 🙂
Wel voorzien
Wat ik wel had voorzien dat mijn ouders meer en meer hulp nodig hadden. Mijn vader ging door zijn ALS steeds meer achteruit. Eerst kwam er alleen ’s nachts een ‘zuster’. Zij zorgde ervoor dat als mijn vader een slechte nacht had, dat mijn moeder daar geen last van had. De nachtzuster werd al snel een 24-uurs zuster. En hoewel je het aan ziet komen deed het toch pijn toen mijn vader aangaf niet meer verder te kunnen met zijn aangetaste lichaam. Helaas heeft de crematie dan ook eind november plaats gevonden. Hoewel we intens verdrietig zijn om het gemis, ben ik blij dat hij uit zijn lijden verlost is.
Open en dichte deuren
Tja….en dan is het zomaar weer kerst. Een moment om stil te staan bij wat je wel of niet hebt. Wat je wel en niet wilt. En wat kan ik laten gebeuren? Welnu. Ik heb geen ‘vaste’ baan meer. Dat sluit een deur maar er is altijd een andere deur.. Achter die deur staan al een tijd (nieuwe) ideeën en plannen klaar. Dus nu is het tijd om die nieuwe deur wagenwijd open te zetten. Het nieuwe jaar 2016 zal voor mij en mijn man anders worden. Ik weet niet wat het precies zal gaan brengen (je kan het leven namelijk niet plannen) maar ik kan het wel sturen……..
Tweeduizendzestien…….ik ben er klaar voor!